I started to prepare my things. I'll still go. Itutuloy ko tong Boracay na to. Inayos ko ang aking sarili, I wipe my tears and look myself in the mirror.

"Kaya mo to Anica, you need this for yourself."

I stare at my rooms' window, umuulan pa din.

"Bakit ba ang sama-sama mo sa akin?Bakit kapag dumadating ka palagi nalang may umiiwan sa akin? Inaano ba kita?"

I don't understand.

I fix myself. Maybe kailangan ko din tong bakasyon nato.

To be away.

To be alone.

To fix myself.

To find myself.

................................................................................................................................................

I found myself staring at Vince apartment. I don't know kung bakit dito ako napunta.

Ano pa bang gusto kong makita?

Do I need proof?

Do I still need to talk to him?

O gusto ko lang talaga saktan yung sarili ko?

"Anica stop. Bakit ka ba kasi pumunta dito?"

After some time, nakita ko na din ang hinahanap ko.

Bumilis ang tibok ng puso ko.

Gusto ko siyang puntahan, gusto ko siyang yakapin, gusto kong sabihin sa kanya yung nararamdaman ko. Na okay lang kung naguguluhan siya. I can forgive him. Na kaya ko siyang hintayin.

I want to beg for him.

I'm at the point where I almost get off on my car.

But ....

But I saw Vince smiling.

He is smiling while looking at a different direction

Napatingin ako sa direction na tinitignan nya and I saw a girl.

A pregnant girl.

Looking at his direction.

Smiling at him.

Sumikip yung dibdib ko. Hindi ko na alam yung naffeel ko ng mga oras na yun.

Galit?

Lungkot?

Namanhid yung buong katawan ko. The only thing I felt is the tears that flowed through my eyes.

I saw the most hurtful scene that I never expected to see.

I never see this coming.

I start the car.

Tuloy tuloy kong pinaharurot ang sasakyan.

Kailangan ko ng lumayo.

Palayo sa masamang panaginip na to.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nagdidilim na naman ulit ang kalangitan.

Pero sa pagkakataong ito, parang hindi ko inayawan ang panahon.

-End of Chapter 2-

-N-